We zien graag mensen als we producten of diensten aanbieden. Dat komt omdat het klanten aanspreekt en wanneer zij zichzelf in de visualisatie herkenen zijn ze eerder geneigd het te kopen of informatie op te vragen. Dat klinkt allemaal heel zakelijk en koud, maar het is precies zoals het is. Een gebouw of een product komt juist zakelijk en koud over op de klant. Daarnaast is het in bepaalde branches natuurlijk wel belangrijk om producten heel goed in beeld te brengen zodat via de website het product net zo goed bekeken kan worden als in de winkel. Maar dat is dan wel de volgende stap, een klik verder zogezegd.
Mensen in beeld brengen is niet zonder risico. Zeker niet als je werkt met ‘echte’ mensen. Een acteur huur je in en die krijgt betaald voor het feit dat zijn hoofd op tv komt of op de website staat. Maar wanneer medewerkers en klanten of cliënten/patiënten in beeld komen is er zorgvuldigheid geboden. En de vraag die dan opkomt is: hoe hou je goed bij wie waar op staat, wie waar toestemming voor heeft gegeven en wanneer het tijd wordt het beeldmateriaal weer eens te vervangen. De AVG wetgeving heeft de behoefte naar een goed systeem naar boven gehaald, er kan niet meer te makkelijk over gedacht worden. En terecht. iedereen die meewerkt aan een communicatie-uiting op zijn werk of die als patiënt of verzorger meewerkt aan het laten zien wat een zorgverlener doet, heeft het recht om hier later op terug te komen. Zaak is dan om makkelijk terug te kunnen vinden waar een foto of video allemaal is gebruikt om dit verzoek zorgvuldig te kunnen inwilligen.
Je kunt zo’n beeldbank zelf opzetten, je kunt ook een documentbeheersysteem selecteren. Hoe je het ook aanpakt, je ontkomt er niet aan om hele goede afspraken te maken over hoe je zo’n beeldbank samen beheert. Want ook een prachtig kant-en-klaar systeem kan een zooitje worden zonder discipline van de gebruikers.
