Er gaan veel meer gegevens door onze vingers dan we soms doorhebben. Maar er zijn ook nog veel mensen die zelf gevoelige informatie delen via open kanalen. Net als de gedachte dat iedereen binnen een bedrijf maar beschikking heeft tot alle informatie die er is. Maar als het goed is geregeld kan niet iedereen zomaar alles raadplegen en zou je dat ook niet moeten willen als bedrijf en klant of ‘consument’.
Er zijn bijvoorbeeld mensen die contact zoeken met zorginstellingen via social media. In die gevallen wordt er nog schrikbarend vaak persoonlijke en of medische informatie gedeeld. Het is dan de taak van de zorginstelling om de mensen daar alert op te maken en een goed alternatief te bieden.
Om hier op voorbereid te zijn en dit goed te organiseren kun je een aantal scenario’s beschrijven die via een ‘wat als’ constructie problemen blootleggen waarbij contact via veilige kanalen van belang is.
Wat als iemand een groot document moet delen zoals een video, foto’s of een dossier? Kan dat via e-mail? Moet dat via een usb stick? Kan dat dan via de post?
Wat als iemand een vraag heeft over medicatie? kan dat via twitter? Of via een formulier op de website? En waar worden de gegevens van zo’n formulier opgeslagen? Bij wie komt de e-mail terecht?
Veiligheid en klantvriendelijkheid moeten hier samenkomen, het beste van beide in een goed doordacht compromis.
